Heli Drop Time.

Toen we in december te horen kregen van onze saisonier bro Dimi San dat er enkele exclusieve plekjes vrij waren in een helikopter voor een freeride avontuur in Les3Vallées eind Januari, deden we wat elke normale boarder met gezond verstand zou doen: niet twijfelen en toezeggen. De voorbank van het busje was niet moeilijk vol te krijgen: Nils, David en Kjeld zouden als de schijnheilige drievuldigheid aantreden.

Het gebied waar we ons zouden uitleven bevond zich tussen 2800 en 1400m hoogte, vanaf de Pointe de la Masse richting l’Auberge du Randonneur. Vermits de Franse wetgeving helikopter droppings verbiedt boven een zekere hoogte, werd de traditionele rol van de helikopter in de freeride verhalen bij deze omgedraaid: we zouden zelf hiken om aan het einde van de afdaling opgepikt te worden door een helikopter.

Bij de meet up 's ochtends werd de planning en de conditie van het sneeuwpakket toegelicht. Geen enorme hoeveelheden sneeuw beneden de 2300m en kans op plaques à vent daarboven en algemeen een zeer dunne tot afwezige onderlaag, spontane afschuivingen op de zuidoostelijk gerichte flanken en verdoken depressies waren de risico factoren. Avalanche risk lag op 3/5 boven en 2/5 onder de 2300m. Maar we onthouden vooral: het was bluebird sky en windstil. In de rugzak staken de normale ingrediënten voor een succesvolle freeride tour: lawinebieper, sonde en schop, met wat krachtvoer en water. Na een bieper-check en enkele freeride afdalingen op weg naar de hike was de stoke helemaal aan - daar lag de bergkam die we zouden opklimmen met aan de andere kant maagdelijke poedervelden en geen weg terug buiten met de helikopter.

De hike was best pittig: het (enige?) voordeel van skiër te zijn werd snel duidelijk toen de boarders bij bijna elke stap tot hun knieën wegzakten terwijl zij met hun latten en stokken verder konden. Tijdens de klim mocht David bovendien Kjeld uit een verdoken holte onder de sneeuw helpen, of die zat er nu misschien nog steeds in. Intussen konden we de eerste blikken op de flank werpen waar we zouden afdalen. De stoke was nu niet meer te houden en zodra de planken vastgebonden zaten, kon het spelletje beginnen.

 

Een voor een je buddies zien knallen en zelf de meest originele lijnen verzinnen, de indicaties van de gidsen in het achterhoofd houdend. Iedereen die deze setting kent, weet wat er bedoeld wordt als we schrijven dat het eigenlijk allemaal onbeschrijfelijk was. Het totale gebrek aan actie foto's zegt het allemaal: geen tijd voor. Wel veel mind pictures, alle zintuigen op scherp. De fotosessie volgde echter wel wanneer de helikopter ons kwam oppikken aan de Auberge du Randoneur na een typische en deugddoende maaltijd uit de Savoie (charcuterie, croziflette, kaas en appeltaart vergezeld met een streekbier, wijn en genepi). Met een stoked-tag op de netjes blinkende zwarte heli die amper 50min daarvoor in Nice vertrokken was, vlogen we terug over de net afgedaalde flank en zagen onze sporen - onze overwinning - onze creativiteit - onze vrijheid.

 

Als ultieme afsluiter vlogen we de laatste bergkam stijl naar beneden over met voor ons de machtigste der Alpen: de Mont Blanc, voor een keertje vanuit een ander perspectief. The best things in life are free, maar een heli is toch ook wel besteed. Dimi, Alpen, sneeuwgoden, natuur: merci om deze ervaring mogelijk te maken en de STOKED stempel eens te meer onze zieltjes te laten beroeren. On to the next adventure!

Article & Pictures: Kjeld Vandeputte

Laatst bijgewerkt op 11 april 2021